Nigdy z góry nie zakładam, że dany tytuł mi się spodoba, bez względu na to, czy sięgam po znanego sobie autora czy nie. Tym razem również w ten sposób podeszłam do lektury. Może nie z ostrożnością, ale z pewnością neutralnie, bo wiadomo, że lubiany autor również nagle może przestać się podobać. Z różnych przyczyn. Dlatego stwierdziłam, że dziś przeczytam kilka stron, zobaczę czy wciągnę się w klimat i jak tam znani mi już bohaterowie się czują... i przepadłam. Dosłownie nie potrafiłam oderwać się na dłużej niż kilka minut od akcji, która powodowała u mnie, jak zawsze zresztą, całą gamę odczuć: od śmiechu, po łzy.
Z twórczością Mileny Wójtowicz poznałam się w czasie studiów, kiedy czytałam "Podatek" i "Wrota". Lekkie lektury z gatunku fantastyki, których akcja dzieje się w dzisiejszych czasach, sprawiły mi przyjemność przy lekturze, choć dziś nie potrafię przypomnieć sobie więcej niż ogólny zarys obu powieści. Po kilku latach ciszy na rynku pojawia się nowa książka autorki. Postanowiłam bliżej się z nią poznać i sprawdzić, jak tym razem odbiorę twórczość Mileny Wójtowicz. 
To jedna z tych lektury, przy których najpierw obudziła się moja okładkowa sroka. To właśnie okładka przykuła moją uwagę i sprawiła, że wśród gąszczu innych pozycji obok tej nie mogłam przejść obojętnie. Zarys fabuły dodatkowo potwierdził, że tą lekturą zdecydowanie powinnam się zainteresować. Długo się nie namyślałam, przy pierwszej okazji zaopatrzyłam się w egzemplarz i zabrałam za lekturę. Jak potoczyła się ta znajomość, od której zaczynam przygodę z twórczością autorki? 
